Slowly, slowly.... the only way is up!

Hoe ga ik nu verhalen over een tocht die alle zintuigen zo overvoert? Hoe kan ik woorden geven aan alles wat er tijdens zo'n trek aan mij voorbij trekt? Ik ga een poging wagen, en anders spreken de beelden voor zich.

De Mardi Himaltrek is een korte trek. Daar zit hem meteen het venijn in, want de eerste dagen ga je echt bijna alleen maar omhoog. En ik heb echt een hekel aan trappen lopen! Maar geheel vrijwillig, bepakt met een (achteraf toch altijd iets te volle) rugzak en gelukkig goede schoenen aan, hup die bergen op.
Onderweg naar Kande zien we langs de weg boeren met veel geiten. Geiten zijn duur dus het vlees wordt in veel gezinnen van oudsher maar 1 keer per jaar gegeten, met Dashain. Dat festival is nu aan de gang. Ik moest eerst even aan het woord festival wennen want daar heb ik zo mijn eigen beeld bij (doet nog zeer dat DTRH niet doorging dit jaar!!). Maar goed, het festivalseizoen is hier begonnen en dat wil zeggen dat er veel feestdagen aankomen. Dit Hindufestival (toch de meerderheid hier) start met nieuwe maan in oktober en duurt 15 dagen. In Nederland heb je veel vaste data voor feestdagen omdat die volgens de zonkalender gepland worden, de festivals hier variëren van datum omdat ze de maankalender gebruiken. Als je het opzoekt is er elke dag wel iets belangrijk tijdens dit oogstfestival of wordt er een god geëerd. Maar in praktijk draait het om een paar belangrijke dagen in die weken met afgelopen vrijdag (de 10e dag) als hoogtepunt. Dat uit zich een beetje als in Nederland kerstmis. Samen eten, je blessing halen bij een oudere waar je dan een tika (op je voorhoofd) van krijgt, en vaak ook geld, soms ook cadeautjes. Mensen reizen massaal naar hun hometown en kleden zich prachtig. Vooral in familiesfeer dus waardoor je er als toerist wel wat van ziet maar niet echt meemaakt als je niet toevallig te gast bent in een gezin.
Voor die belangrijkste dag koop je een geit die je de dag ervoor slacht (of je laat jet doen) en daarom staan al die boeren dus langs die grote weg. Prachtige langharige beesten die gedwee op hun einde staan wachten.

In Kande nog wat water en wc-papier gescoord en gestart, en dat is meteen recht omhoog! Da's even inkomen maar het voordeel is dat je al snel achterom kan kijken en onder de indruk kunt zijn van je eigen inspanning want het uitzicht is meteen wonderschoon! We drinken thee in het Australian camp (zo genoemd omdat Australiërs er ooit 18 dagen hebben gewacht tot de wolken wegtrokken en ze uitzicht kregen op de Annapurna I II III en IV en op de Machhapuchhre (Nepalees voor Fishtail want daar lijkt de top vanaf de zijkant op)). Wij genieten vandaag al van deze prachtige bergen in de Himalaya want het is eindelijk helder vandaag!! Er staat een mooi versierde schommel. Speciaal voor Dashain opgebouwd kom je ze her en der tegen. Ik had ook gelezen dat vliegeren een ding was tijdens dit festival en voilá, tijdens de thee werd er toch zeker 3 minuten gevliegerd totdat de man merkte dat hij moest blijven rennen en dat toch wel vermoeiend vond.

Goed, lopen dus. waarom eigenlijk? Dat is een vraag die echt wel regelmatig opkomt als ik mezelf de berg op hijs. Doodvermoeid moeten we regelmatig even op adem komen (kun je wel weer mooi om je heen kijken), zweten we ons helemaal kapot in die hitte en voelen we onze benen, billen en rug bij elke stap. Zo lopen is misschien wel een grotere mentale uitdaging dan een fysieke. Mijn brein speelt continu spelletjes met me. De bestemming is niet belangrijk en ik ben totaal niet competitief aangelegd, maar mijn monkeymind gaat steeds alle kanten op. Wanneer medeklimmers vragen waar we heen lopen zeggen we nonchalant 'ach we zien wel hoe ver we komen'  en dat is ook echt de insteek. We hebben maar een paar dagen en hoeven niet perse tot het gaatje. Als ze dan vertellen over hun schema voel ik dat ik denk dat dit voor ons ook haalbaar kan zijn. Huh, maar het maakt me toch niet uit? O nee, das waar. We lopen door en weten dat het volgende kamp een stuk hoger ligt. Krijg je ineens een daling! Oh, echt even lekker... Damn nee! Moeten we straks weer 'extra' klimmen!! O wacht, daar kwamen we voor. Haha, zo grappig hoe die gesprekken met mezelf dan gaan. Die stokken, ook zo'n ding. Ik kocht ze in Pokhara omdat ik me op een voorjaarstocht ooit heilig voorgenomen heb nóóit meer zonder te vertrekken nadat ik ze (ik vrees uit ijdelheid en overschatting) op het laatste moment toch niet mee had genomen. Ik kreeg die tocht mega last van mijn knie en heup (achteraf door verkeerde zooltjes maar dat wist ik toen niet) en heb de halve tocht als een bejaarde achteraan gesjokt. Stokken dus mee, maar wel achterop. Of haal ze d'r toch maar af Rene, die treden zijn soms zo hoog.... Echt, zonder stokken waren mijn knieën denk ik helemaal aan gort geweest! Zo fijn om het gewicht van die rugzak wat beter te verdelen. Ik las dat het wel 30% kan schelen op je knieën en enkels! En zo voelt het ook want je bent behoorlijk aan het werk met je armen. Maar ja, je oogt niet zo lekker vief en wendbaar en de vergelijking met de ANWB nordicwalkgroepjes voor fitte senioren is niet ver weg. 

Om ons heen is het prachtig! We lopen veel in het bos. Tropisch met lianen en mooie parasietplanten die om stammen omhoog klimmen waardoor er mooie bladeren aan hangen. Soms is de herrie van de krekels zo oorverdovend dat zelfs de vogels er niet meer bovenuit komen. We komen runderen tegen die naarmate we hoger komen steeds stoerder ogen. We zien herders met geiten en ik verbaas me erover hoe die recht naar beneden de berg af denderen. Gewoon gaan en het komt wel goed. Dat zien we de Nepalezen die ons inhalen trouwens ook regelmatig doen. Weliswaar wel via het pad maar met een flinke vaart en dito vertrouwen vliegen ze over de boomwortels en stenen waar ik nog zorgvuldig mijn stappen plaats. Hoewel, naarmate we langer lopen ontwikkelt zich bij ons ook heus wel een zekerder en nonchalanter tred. Ik geniet steeds van de donkere vlindertjes die op een hoopje in vochtige aarde en bladeren zitten en allemaal om me heen kringelen als ik langsloop. Voelt zo welkom en licht. Ik heb Rene wel tien keer gevraagd of ie het wel gezien heeft, zo blij werd ik er van. Op zich doet die zwerm vliegen hetzelfde wanneer ik langs een grote yakflats loop, maar dat heeft toch een heel ander effect op me, haha!

Hier lopen in de bergen en slapen in de lodges brengt weer veel herinneringen naar boven aan de trek naar Everest basecamp eind 2018. De lodges met hun blauwe daken, de behulpzame mensen die deze runnen, de bergpaden, uitzichten, met liefde bereide gerechten, de geur van houtvuurtjes en al dat groen. Maar er zijn ook veel verschillen. Natuurlijk was die trek veel langer, het was superkoud en we liepen veel in de sneeuw en we gingen veel hoger. Maar ook alle tempeltjes en stupa's die je daar tegen kwam, en de verhogingen met de gebedsstenen erop, die kwam ik deze trek helemaal niet tegen. Dat geeft het wel een andere sfeer merk ik. Maar alsnog heerlijk!

We sjouwen flink door. Rene wil graag slapen in een Panorama guesthouse waar hij al eens geweest is en we zijn er bíjna, hemelsbreed. We hebben ons net 2 dagen alleen maar recht omhoog gesjord en gegodverd en zijn op het topje van een berg. Daar ploffen we neer op een bankje met uitzicht op... een andere berg met daarbovenop dat guesthouse. We zijn helemaal kapot en kunnen alleen maar kijken.... pfff... álles in ons lijf protesteert! Maar mooi om te zien dat je dat dan toch gewoon gaat doen. Slowly, slowly.... maar je komt er wel!
Bovengekomen echt wel een Gorka in de late avondzon verdiend!! Zoooo mooi daar! Je bent zo dicht bij de Annapurna en bij de Fishtail, en aan de andere kant zie je alleen maar het wat lagere gebergte waar we net vandaan komen en nog honderden bergen daaromheen. En voor de zoveelste (en niet voor de laatste) keer reconstrueren we de weg die we al afgelegd hebben en zijn we keitrots op onszelf. 
In deze lodge heeft de tijd wat stil gestaan en klinkt de hele dag jaren 70 muziek uit de boxen. We kijken naar de zonsondergang met Wish you were here op de achtergrond. En hoe gelukkig ik me ook voel, ik kan er wel een paar bedenken die ik er op dat moment graag bij had gehad. 

De volgende ochtend worden we wakker met even harde muziek, maar nu Nepalese mantra's. Betoverend om dat hier zo te horen! Hoewel we dit als mooi eindpunt hadden bedacht besluiten we dat we eigenlijk best nog naar het highcamp en het hoogste viewpoint op 4000 m. kunnen lopen. Maar we laten de rugzakken lekker in de lodge en pikken die op de terugweg wel weer op. We zitten nu ruim boven de boomgrens en dat geeft, na al die bossen, toch ook wel een vervreemde sfeer. We klimmen ons wederom helemaal suf, ook zonder rugzak gewoon heftig. De slokjes op de kachel gekookt water dat we meekregen van de lodge doen me denken aan het 'Smoke on the water' wat we gisteravond hoorden, want zo smaakt het precies! Boven hebben we alleen maar gezeten, nou ja ik dan, Rene gaat overal meteen efkes liggen. Zo mooi, zo stil, zo weids..... daar doe je het dus allemaal voor!

En zo heftig als dat we naar boven geklommen zij, zo heftig gaan we vanaf nu dalen. En dat is weer een heel andere beweging met nieuwe spiergroepen die zich gaan melden. Maar, wel lekker snel. Soms zo vlot dat het niet goed te rijmen valt met de tijd die je erin gestoken hebt om er te komen. Voelt een beetje ondankbaar wel, maar ook lekker!

De laatste dag valt ons zwaar. In het begin vlogen we naar beneden, nu relatief ook best wat stijginkjes (diezelfde als waar ik op de heenweg (toen het dalinkjes waren) ook al gemengde gevoelens bij had dus) en we hebben gewoon geen zin meer om te stijgen. Nul motivatie meer om omhoog te gaan, haha! Weer zo'n mindfuck want dit is gewoon omdat je weet dat dit bijna het einde is. Op een lange tocht kun je je dit helemaal niet permitteren na een dag of 5. 
We racen een beetje door want dit is de grote feestdag van Dashain vandaag en we weten niet of er bussen rijden of dat we taxi's tegenkomen waarvan de chauffeur nog niet dronken is. Zo'n 2 uur voor het einde lopen we een dorpje binnen en zien daar een Jeep staan. Er zitten wat mannen te praten. Rene grapt;  who owns the Jeep here? De mannen lachten, ja die was van hem. Of ze nog naar Pokhara rijden en mogen we dan niet mee? De man blijft ons lachend aankijken, nooo.... oké. If you have time, no problem. We bieden aan ervoor te betalen maar dat mag niet. Als we meerijden zijn we zijn gast. Hij zit lekker met zijn vriend aan de lokale schnaps waarvan er ook twee limonadeflessen vol klaarstaan om mee te nemen. Hij lacht en wijst naar een jongen die uitgeteld op een bankje ligt. My young driver, but we went for a hike of 1,5 hour and now he's dead. De weg waarop we rijden is net aangelegd, dat wil zeggen, uitgegraven. Alleen met een Jeep kom je hier doorheen en zelfs dat was een uitdaging. Onderweg moest er nog iets gedronken worden op een plekje met een prachtig uitzicht. You have time, no problem? Wij zijn allang blij en de mannen zijn aardig. Willen ons in 1 ritje Nepalees leren en overvoeren ons met woorden. Ook veel uitleg over hoe dingen werken in Nepal, zakendoen, politiek (ik heb nog niemand gehoord hier die tevreden is over de regering. Veel corruptie) en onze gastheer vertelt een paar winkels te hebben. We krijgen zijn kaartje. Wanneer we dat later aan de hoteleigenaars laten zien blijkt dat we van mister Pokhara himself een lift gekregen te hebben. Onderweg zien we boeren met hun geiten terug naar huis lopen. Dit was dè dag om ze te verkopen en nu zijn ze over. 
We krijgen nog het verzoek mee te gaan eten maar we voelen ons vies en vergeleken bij alle Dashainvierders nogal underdressed. Bovendien willen we graag terug naar onze hotelfamilie. Daar worden we warm onthaald als hun eigen kinders; ga maar lekker douchen dan zet ik wat eten voor jullie klaar. Take your time, slowly, slowly. De mannen zijn goed in d'n olie en uitgelaten. Happy Dashain!!!!

Afgelopen weekend heb ik van Sandhya, de vrouw van het hotel kooklessen gekregen. Dahl Bat en veggie momo's. I know some delecious secrets.... Maar ook een inkijkje gekregen in de verhouding tussen mannen en vrouwen. Dit gezin is redelijk modern maar ook zij moet haar strijd leveren met haar man en haar schoonfamilie. En al lang en je ziet dat dat zeer doet. 
Intussen is onze Britse vriend Lee ook in Pokhara. Morgen gaan we mee naar zijn plek in de bergen waar hij voor Unite-Nepal mooi werk verricht voor de kinderen en daarmee eigenlijk voor hun hele families. Daar kan ik maar kort zijn want woensdag ga ik weer terug naar Patan. Werk roept weer. Maar ik kan de stichting wel de donatie geven die ik van De Vuurvlinder meegekregen heb bij mijn afscheid daar!