Annaprasan en gewone dagen die ook allemaal feestdagen lijken

Ram had ons uitgenodigd om naar een ceremonie voor zijn jongste kleinzoon te komen. Oh leuk, ter ere van wat? Omdat hij vast voedsel gaat eten. Huh wat? Een hele ceremonie vanwege z’n eerste hapje? Ik denk even terug aan de tijd dat mijn kinders zo oud waren. Superleuk, een nieuwe fase met hapjes koken en lepeltjes voeren. Kleine vierkantjes brood met smeerkaas waar die handjes dan in graaiden. We stonden er wel even bij stil, maar meer om te bedenken hoe dat dus organisatorisch werkte voortaan. Hier niet, wanneer een kind iets nieuws doet wordt dat gevierd. Maar wij vieren niet alles zei Ram, dat werd wat veel. Ik ben er niet zo goed uit of dit nu Hindoeïstisch of Boeddhistisch is. Op internet zag ik dit beschreven over het Hindoeïsme, Ram is Boeddhistisch. Sowieso worden ceremonies en feesten over en weer geadopteerd. En zoals met alles hier zijn er meerdere namen en meerdere varianten op de ceremonies. Maar goed, een ricefeeding ceremony is ook bij deze familie niet niks, dat wordt groots aangepakt. Met rituelen, familie en vrienden. In dit geval zonder de ouders, zij wonen voor werk in het buitenland en de baby woont hier.

Ram komt me om 8 uur in de ochtend halen zodat ik alles kan meemaken. Lekker tochtje achter op de motor naar het noorden van Kathmandu, stukje de bergen op. Mijn eerste uitje na de quarantaine, joehoeeee!!! Onderweg verbaas ik me weer over de rommel en vuilnis overal. De rivieroever ligt vol plastic en textiel, de straten ook. Als het regent is het modderig en als de zon schijnt is het stoffig. In deze periode is het allebei; welkom in Kathmandu!

Thuis is de familie bezig alles in orde te brengen. Er wordt door een nicht Dal bhat gemaakt in de keuken. De meeste boeddhisten hebben een thuistempeltje, Ram heeft een hele kamer als tempel ingericht. Hier zijn we begin 2019 ook al eens uitgenodigd. Iedereen loopt continu in en uit, schoenen uit, schoenen aan, en op de grond zit een Lama onophoudelijk gebeden uit te spreken in Lamataal, ook voor Ram niet te verstaan. Daarnaast zit de andere opa. De dochters van Ram versieren de muur met de naam van de baby en groot Annaprasan erboven. Ervoor wordt op het kleed een opstelling gemaakt van zo’n 50 bakjes. Ik help met het openen van zakjes en pakjes met koekjes, crackers, nootjes en andere snacks om de bakjes mee te vullen. Er worden bakjes met eten uit de keuken bij gezet, fruit wordt uitgestald, een strik om een fles frisdrank, babykleding, een speelgoedje, alles wat nodig is. Vooraan staan schalen met droge ongekookte rijst, kaarsjes en wierrook en een schaal met rijstepap.

Nadat de oma’s baby Lukas in een mooi pakje gestoken hebben, wat er op zich al als een mooie rituele handeling uitzag, en daar de nodige gebeden bij uitgesproken zijn, neemt oma met Lukas vooraan plaats en om 10.10h (lucky time) krijgt hij zijn eerste hapje rijstepap. Daarna mag je er even bij komen zitten. Je voert het mannetje een hapje en (als je wil) houd je wat geld tegen zijn hand en legt dat op de schaal droge rijst. En alles wordt via opgenomen en gelivestreamd naar zijn ouders. Dat is toch ook wat, dat je daar als ouder niet bij kunt zijn.

Ik ben niet de hele tijd in de tempelroom, daar is deze ook niet groot genoeg voor maar ik zou het gemogen hebben. De familie verwelkomt me zo warm! Maar ik ben dus ook geregeld buiten de kamer. Alles bekijken; Rams schoonmoeder woont meestal ook bij hen in en zit er al mooi gekleed bij. Zijn schoonzussen zijn er met een of een paar kinderen, Rams drie dochters en zijn twee kleindochters. Als de ceremonie bezig is en een voor een mensen bij de baby knielen verdwijnen de meiden naar beneden om zich om te kleden voor het feest daarna. Prachtig komen ze naar boven in de meest fantastische jurken en mooie make-up. Ik moet lachen en vertel Prabha, de middelste dochter; als mijn zussen en ik ons mooi maken kiezen we onze foundation graag een tintje donkerder om er beter uit te zien. Deze zussen kiezen allemaal voor een shiny tintje lichter. Tja, we willen allemaal wat we niet hebben ;-)

Het is veel wachten en veel zitten. Poseren voor het familiefotoalbum in wisselende samenstellingen. En eten, die heerlijke Dal bhat, man wat lekker! Ik verbaas me steeds over de hoeveelheid rijst die ze hier eten. Ik vind het lekker maar al snel te veel. Hier wordt het veel gegeten. Met de hand, of met een lepel, wat je wil. Ram lacht me uit; you are like me; you eat with both hands. Heurlijk! Alleen met de rechterhand gaat me al helemaal niet lukken en ik weet natuurlijk hoe het zit met de onreine linkerhand. Ram stelt me gerust In zijn gezin zijn ook 3 linkshandigen en je moet toch wat.

We vertrekken naar een partycentrum aan de andere kant van de rivier. Ik krijg weer een lift achter op een motor. Klinkt heftiger dan het is want hier wordt allesbehalve gescheurd. Wel behendig geslalomd en veelvuldig getuterd. Dit is wel de lekkerste manier om vervoerd te worden!

In het partycentrum wordt vooral familie verwacht. En met 4 volwassen kinderen die ook allemaal schoonfamilie hebben tikt dat lekker aan. Vanwege de covid is de gastenlijst verder wat kleiner gehouden maar normaliter zijn dit dus grootse happenings. Iedereen wordt verwelkomd met een wit sjaaltje voor welkom en geluk. Ziet er luchtig uit maar met deze hitte is het echt te warm en ik zie ze dan ook een voor een van de nekjes verdwijnen. Het partycentrum voorziet in een overdekt podiumpje waar het gezin weer een opstelling maakt om te zitten en te ontvangen. Weer versiering opgehangen, Ram heeft zijn wierook van naast zijn tempeldeur naast het podium gezet en er worden weer wat bakjes neergezet. Daar gaat iemand, meestal oma, weer met de baby zitten zodat alle nieuwe gasten hem kunnen begroeten. BabyLukas heb ik de hele dag niet gehoord. Hij heeft na alle rice-feeding tussendoor wat geslapen en ligt er verder rustig bij. Hij hoeft nu gelukkig niet meer te eten want er zijn vanmorgen flink wat hapjes in gegaan!

Ik klets hier en daar met wat mensen maar ik observeer vooral. De jongeren spreken allemaal wel redelijk tot goed Engels, de ouderen een beetje. Maar dan kijken ze je gewoon heel lief lachend aan, best een tijdje, waardoor je pijn in je kaken krijgt van het teruglachen. Ik doe mijn mondkapje maar weer eens op, soms zo ontspannend!

Voor het eerst valt me hier op hoeveel ze bezig zijn met poseren en fotograferen en videoën. Nepal is een fanatiek TikTokland zullen we ook later overal zien. Hier heeft iedereen natuurlijk ook nog eens zijn mooiste kleedje aan dus er wordt non stop geposeerd op het speciaal daarvoor gemaakte bruggetje-zonder-water-eronder en naast bomen en pilaren. Prabha legt me uit dat er ook in deze kleding mode is en je draagt je mooie jurk naar hooguit een paar gelegenheden. Het is voor hen overigens onbestaanbaar dat je niet in een jurk komt dus ik voel me slightly underdressed en ietwat lomp in mijn broek en mijn feestelijkste bloesje. Maar ja, dat gevoel zal ik nog vaker krijgen heb ik al gemerkt.

Het feest is verder ook veel zitten en weer eten! Ik heb nog totaal geen honger na dat heerlijke late ontbijt bij hen thuis, maar zij weten er wel weg mee! Weer volle borden. Ik neem van alles een heel klein beetje om niet onbeleefd te zijn en, eerlijk is eerlijk, om alles te proeven. Gewoon allemaal weer heel lekker….

Hoewel ik mijn ogen uitkijk ben ik wel uitgezeten en ik begrijp dat de voetjes niet meer van de vloer zullen gaan op deze gelegenheid dus ik stel voor een taxi te nemen naar het hotel. Ram regelt een lift voor me op de motor (yeeh!) en deze lieve jongen rijdt me langs wat mooie stukjes zodat ik die later eens kan gaan bezoeken, zo lief! Ontzettend mooi om dit eens mee te kunnen maken, om te ervaren hoe momenten hier gevierd worden waar wij sneller aan voorbij gaan.

Intussen hebben we ook lekker gesightseed in Kathmandu. Monkytempel (Swayambhunath) maar weer eens beklommen en lekker door de straten gezworven. Etentje met bestuursleden en hun gezinnen, supergezellig! En een werkoverleg bij een bestuurslid die op het terrein van de Britse ambassade woont. Da’s ook een aparte gewaarwording; je paspoort laten zien voor je door hekken en poortjes naar binnen mag en dan in een oase van rust en ruimte en groen terecht komen die niets meer wegheeft van wonen in hectisch Azië. Intussen ook gewoon online gewerkt hoor, daar kwamen we tenslotte voor. De scholen zijn hier inmiddels wel zo goed als open, maar zo’n Nederlands cluppie is dan toch het laatste wat ze toelaten op de Britse school waar ik te gast ben met mijn lessen. Bovendien is mijn werkvisum nog niet rond, dat gaat hier allemaal niet zo vlot. Gelukkig met een vooruitziende blik een 90 dagen toeristenvisum genomen dus ik word er nog niet uitgeschopt. En we zijn vorige week uit het hotel vertrokken en in mijn appartementje in Patan getrokken. Klein maar fijn! En Patan is leuk! Kleiner, wat dorpser, nog steeds druk maar leuker druk. Mooiere bouwstijl, nog veel ouder Newari-bouwstijl die ze ook allemaal nog aan het herstellen zijn na de aardbeving van 2015. Het voelt wel anders, op een plek zijn waar je langer gaat blijven. Onderzoeken hoe het werkt allemaal, leuk!

Nu ik dit schrijf is het festivalseizoen begonnen. Het is nu Dashain, het grootste festival van Nepal. Een soort oogstfeest waarbij je bij familie op bezoek gaat met cadeautjes en de blessings van je ouders (of elder) gaat halen. Niet een festival zoals wij ze in Nederland kennen, meer langgerekte feestdagen. En voor ons, toeristen, niet erg merkbaar op de grote volksverhuizingen na. Iedereen gaat naar zijn hometown waardoor het openbare leven een beetje stilligt, en er staan her en der speciaal opgetuigde schommels. Wel lekker 2 weken vakantie! Dus na onze intrek in een appartementje zijn we in de bus gestapt en hebben ons in 8 uur 200 kilometer van Kathmandu naar Pokhara laten schudden. Normaal al niet zo’n goede weg, maar door landslidings na de monsoonregen (die dit jaar echt superlang doorgaat) soms echt kruipend langzaam.

Gister ben ik met een leerling en haar ouders die hier ook zijn naar de Peace Pagoda geklommen. Pokhara ligt aan het grote Fewameer. Je kunt je naar de overkant laten varen (hoewel ik geloof dat ik liever gezwommen had, zo klam is het vandaag) en daarna een paar honderd meter trappen op. De pagoda heet de Shanti Stupa. Shanti is Sanskriet voor vrede. Een Boeddhistisch monument. Er zijn 80 peace pagoda's in de wereld en in Nepal staan er twee. Hier in Pokhara en in Lumbini, de geboorteplaats van Boeddha. De meeste zijn gebouwd door Nichidatsu Fujii, een boeddhistische monnik van de  Japanse Nipponzan-Myōhōji-orde. Hij was geïnspireerd na zijn ontmoeting met Gandhi in 1931 en besloot peace pagodas te bouwen. Een prachtige witte tempel waar je, zoals altijd, met de klok mee omheen kan lopen. 
Hij staat bovenop een heuvel waardoor je een prachtig uitzicht kan hebben over Pokhara de Annapurnagebergten. Helaas was het zo heiig dat we dus precies niks zagen van al dat moois. 

’s Avonds met collega’s van de Britse school gegeten en zij we naar het eerste post-covid optreden van Robin & the new revolution geweest in een zaal zoals de oude Effenaar. Super populaire band hier en de zanger is het vriendje van mijn voorgangster. Dat was lang geleden, zo lekker in een zaal staan dansen!

Morgen gaan we een deel van de Mardi Himaltrek lopen. In deze hitte de hele dag klimmen, ik hou me vandaag nog maar even koest….