De wereld draait door. Toch?

Laptop, koffie, zonnetje; ik zit klaar om weer wat te verhalen. Maar ik voel een knoop in mijn lijf en mijn gedachten zitten meer bij de situatie in Europa dan hier. Ik zou me er hier eigenlijk makkelijker aan kunnen onttrekken maar dat doe ik niet. Ik geef les aan alle leeftijden en de middelbare schoolleerlingen kunnen met vragen komen dus ik wil op de hoogte zijn en vooral deze in perspectief kunnen plaatsen. Dus ik heb het thema waar ik vorige week maandag aan zou beginnen omgezet naar het thema; Wie is de baas? zodat ik, alle leerlingen op hun niveau, mee kan nemen in hoe hoe wij mensen de wereld een besturen. Breed van opzet met ruimte voor de huidige ontwikkelingen en hun behoefte aan kennis hierover. En ik merk dat ik het niet goed van me af kan zetten, wat me met Corona eigenijk altijd wel lukte. Maar goed, ik ben ook hier, het leven wordt volop geleefd en in mijn hoofd blijven hangen heeft me eigenlijk nog nooit iets goeds gebracht. Dus met dubbele gevoelens even terugblikken op de afgelopen maand.

Waar waren we gebleven? Ik had Corona, die is weg, mijn smaak en reuk weer terug en mijn conditie zo goed als. En inmiddels weet ik hoe ik me mentaal weer kan oppakken dus daar vooral ook ruimte voor gemaakt. Ik scroll door mijn foto's en er is weer veel gebeurd. Online werken, Rene zijn laatste week hier, weer op school werken, midtermbreak waarin ik naar Chitwan ben geweest, vele wandelingen met en zonder gezelschap, gezellige avonden en leuke ontmoetingen. 

De laatste week met Rene hier was fijn. Maf idee dat hij straks ook in Nederland zou zijn. Hoewel hij vooral in Pokhara heeft gezeten en ik mijn leven hier leidde was het toch een geruststellende gedachte dat hij in hetzelfde land was. En we gingen samen veel op pad zodra het kon. Hij was op z'n scooter van Pokhara naar hier gekomen. Zes uur stofhappen op de slechte highway die eigenlijk alleen maar zo mag heten vanwege de hoogte waar we hier zitten. We hebben samen nog een dikke week door de vallei gescooterd. Vriendin bezoeken in Budhanilkanta, eten bij vrienden in Manmaiju en nog wat dingen regelen voor zijn vertrek. En veel lopen door de stad, PCR, cadeautjes, hapjes, drankjes een laatste ayurvedische massage, alleen maar gezelligheid zodra we de laptops dicht konden klappen. En toen ging ie. Even schakelen wel, maar ook weer een fijn idee dat hij weer dichter bij onze kinders zou zijn.

De berichten over de naderende versoepelingen in Nederland gingen gepaard met voorzichtige verwachtingen over Carnaval. Ik werd er behoorlijk onrustig van. Het feest der feesten, de mooiste momenten met vriendinnen, vrienden, zussen maar vooral ook met mijn, volledig in de tradities en protocollen opgevoede, kinderen. Het hardste lachen afgewisseld met tranen van alleen maar liefde, fijne muziekjes en eeuwigdurende dansjes die altijd maken dat ik in mijn eigen stad de beste vakantie ervaar; die uit mijn eigen hoofd. Om daarna uitgeraasd en opgeladen het leven weer op te pakken. Zeker na de laatste twee jaar en met die recente donkere politieke dreigwolken best nodig. 
Maar goed, mijn plan ligt dit jaar hier het op en neer gaan was om meerdere redenen geen goed idee. Kortom, het werden lastige dagen voor me. Ja ik kan heerlijk meegenieten op afstand, maar er waren momenten.... Op maandagavond, voor mij nacht, ben ik wel videoënd de kroeg doorgedragen en hebben May en mijn kinders een half uur lang alleen maar mijn favoriete muziekjes gedraaid tijdens de DJ-Battle waar we voor ingeschreven waren onder de naam; Mamayke en de Kathmandoehetdan's. Sowieso ook voor mij een Carnaval om nooit te vergeten. Bij de video's staat een klein filmpje.

De week ervoor had ik midtermbreak van een week. Tijd om eropuit te trekken. De bus naar Chitwan gepakt. Een National Park tussen Kathmandu en Pokhara in, wat meer naar het zuiden. Maar iets meer dan 80 km hiervandaan maar evengoed 6/7 uur met de bus (die ook nog wel plas- en eetstops maakt). In het park zijn de wilde dieren en die wilde Roodkapje weleens zien! Een fijne slaapplek gevonden aan de rand van Sauraha, aan de rivier, in een bamboeboomhutje van The Happy lemontree. Kijk, met zo'n naam heb je mij al, hoewel ik me niet vooraf gerealiseerd heb dat ik dan dus 5 dagen met dat liedje van Peter, Paul en Mary in mijn hoofd zou zitten. Wel een heel leuk, rustig plekje van lieve, jonge idealistische mensen. Goed, de wilde dieren dus! In alle vroegte op een walkingsafari, de hele dag met twee gides (verplicht) door het oerwoud. Niet met een groep, wat door de herrie de kans op encounters verkleint en zéker niet met de Jeep want da's toch een beetje lui en dom. Afspraken met de mannen over 'wat als' lopen, sluipen, kopje alert van links naar rechts, oren gespitst, footprints bekeken (they are fresh), uitwerpselen bekeken (they are fresh), verwachtingen hoog gespannen.... maar geen dieren. Ja... veel pauwen en herten. Prachtig, maar die hadden we vroeger in de Warande ook. Oew daar een Rhino! Waar? Daar, tussen het hoge olifantengras. Verrekijker erbij, zoeken, ah daar een grijze vlek! Geen kop, geen kont, alleen een grijze buik. Beetje ontmoedigd na de lunch doorstappen en honderden foto's gemaakt van op te grote afstand te goed gecamoufleerde dieren die van Where's Wally kinderspel maken. Wel echt supermooi daar hoor! En weer een dag in het groen lopen is ook echt heerlijk. Met twee mannen die graag al hun kennis deelden en grote stokken meedroegen om me te beschermen. Soms kruisten we een weg waar die stomme Jeeps met hun rotherrie op reden, snel weer de kleine paadjes in waar wij pas echt kans hadden op wild. En uiteindelijk, op een open veld zagen we een olifant lopen! Heeeel langzaam slofte ze voort. Volgens mijn gides een oude, gepensioneerde dame. Ze mocht elke dag vrij rondlopen en keerde elke namiddag weer terug naar huis. Niettemin prachtig om te zien. 
Later op het terras met Britse schoolcollega Rianne en haar Robin uitwisselen wat we allemaal gezien hadden. Ze waren een stuk opgetogener dan ik; herten, pauwen, krokodillen, witte aapjes, neushoorns zelfs een beer! Ze hadden topfoto's, en een topsafari gehad, met de Jeep.
Fijn om elke avond thuis te komen bij de Lemontree waar het vuurtje warm en het bier koud was en waar ik tips kreeg voor de volgende dag, die altijd vroeg begon. Een prachtige ochtendkanotocht gemaakt waar ik krokodillen zag en de mooiste vogels. Schattige Siberische love ducks en de prachtigste blauwe Kingfishers! Nu alles van een stuk dichterbij. Daarna nog een uurtje in een ander stuk jungle gelopen. Heel mooi, geen dier gezien maar wel van die hoge imposante termietbouwsels! 
In de middag naar de sympathieke organisatie Stand up 4 elephants waar een Franse dame met haar Canadese vriend olifanten verzorgt die niet aan de ketting hoeven en met zachte hand proberen bewustzijn te creëren bij lokale olifant-eigenaren over verzorging en omgang met dieren. En de volgende dag zou ik naar huis gaan waar rapporten en themaplanningen op me wachtten. Maar... ik was niet helemaal bevredigd. En wetende dat ik hier niet meer terug zou komen nog maar een dag bijgeboekt. En een Jeepsafari... En toen heb ik ze allemaal (op de tijger na, maar die ziet bijna niemand ooit) gezien!! Blijft toch spectaculair om ze zo te zien rondlopen allemaal. 11 witte aapjes in een boom, de ene neushoorn na de andere, krokodillen, prachtige statige herten, pauwen, oranje aapjes en zelfs een kleine, zwarte beer. Die laatste was wel een beetje in paniek. De parkwachters branden in deze tijd het hoge olifantengras af. Dit gaat anders verhouten en dan kunnen de olifanten er niets meer mee. Op die verschroeide plekken gaat weer nieuw groeien. De beer wist niet zo goed wat te doen, maar vond gelukkig toch wel een weg. Dat branden klinkt wel echt woest! We reden erdoorheen; rook, onheilspellend geknetter, woeste vlammen. Imposant en in de avond een prachtige rode gloed boven de jungle. 
Dit keer beter foto's, maar nog steeds niet zo indrukwekkend. 

Lekker opgeladen in al dat buiten, waar het warmer was dan in de stad. Inmiddels is hier in Kathmandu de lente ook begonnen en dat merk je meteen. Warmer, truien en dikke kleding uit de etalages en luchtiger spul erin, kooplui die de doeken voor hun winkel hangen, op school grote schaduwdriehoeken boven het plein. Heerlijk! En ik ben, als het even kan, er nog veel op uit. Een dag en nacht naar Bhaktapur met Sahana (zij komt daar vandaan dus dan kom je dus op de fijnste plekjes), een nieuwe Nederlandse dame hier een beetje rondgidsen in mijn eigen Patan (ik weet best veel te vertellen ;-)) en in de vroege ochtend naar de Tempel in Chobar. Samen met vele anderen uit Patan om een uur of 5/half 6 daarheen wandelen, dan 20 minuten de berg op om in alle vroegte bij een tempel aan te komen waar mensen hun blessing halen, aan de zijkant mensen muziek maken en buiten de muren van de tempel al een marktje aan de gang is. Om dan, op het mooiste kleine terrasje over een dal achter Kathmandu uit te kijken, weg van de stad, de nieuwe zon in je gezicht. Met mierzoete milktea en een pittig bonenbrouwsel. 

Gisteravond een feestje en ik heb het idee dat er steeds weer meer gaat gebeuren in de stad. De derde golf bleek een korte waarin veel mensen ziek waren maar niet zo desastreus. Dus alles is weer open, de school, het leven hier. Sowieso stikt het hier van de festiviteiten maar ik krijg lang niet alles mee en dat is ook niet erg. Ik moet ook regelmatig even thuis zijn, hoofd leeg. Maar dat wil momenteel toch niet zo goed lukken met al die ontwikkelingen in de wereld.