Weer een maartje verder.

En we zijn weer een maandje verder, de tijd vliegt! In Nederland is het zelfs na een korte zomer alweer winter. Hier is sinds 1 maart de lente begonnen maar neem van mij aan dat wij dit als zomer een dikke 10 zouden geven. Overdag rond de 30 graden, regelmatig een windje en nog redelijk koele nachten. Én nog geen muggen en regen! En dit weer maakt alle leven makkelijk. Niet meer sjouwen met jassen en dassen en de gezellige evenementen ploppen op als paddestoelen. Wel is de luchtkwaliteit beroerd hier wat een vreemde gewaarwording is want ik zie om me heen steeds de groene bergen (hoewel ik ze door de slechte lucht ook vaak niet zie dus). Maar Kathmandu ligt in een vallei en daar wil de smog goed blijven hangen. Stof, verkeer en rook van verbrandde gewassen uit India die deze kant op waait. Maar heeeel soms een klein buitje en dan voelt het weer schoon in de longetjes. 

Mijn weken zijn gevuld met werken (rapporten, lessen, oudergesprekken), meetings om het Koningsfeest te organiseren en mijn massageopleiding. Ik doe alles binnen Patan lopend (meestal 20-25 minuutjes) maar voor afspraken verder weg mag ik graag een Patao (soort Uber) boeken. Heerlijk achterop de motor de stad doorgecrost worden, I love it! Moet er alleen wel aan denken een sjaaltje om mijn hoofd te doen anders heb ik daarna touw aan m'n kop hangen. En nee, geen helm. Er bestaat hier wel een verplichting voor de bestuurder maar niet voor de passagier(s, ze zitten hier rustig met zijn vieren op een motortje). Ik hoorde dat het ooit wel even verplicht was, maar dat bleek zo onhandig, zo'n extra helm. Waar laat je die? Dus dat is weer afgeschaft. Zo werkt Nepal ;-)
En daarnaast zoveel mogelijk erop uit. Ik voel hoe ik alles wil zien en meemaken maar soms moet ook hier even de stekker eruit en dan kan ik me heerlijk terugtrekken in mijn appartementje. Het voelt hier als een thuis bij lieve onderburen die even zorgzaam als gezellig zijn. Laatst waren we met alle huurders uitgenodigd om bij ze te komen eten. Het was me al eerder opgevallen hoe weinig ze in hun eigen tuin komen. Kobina heeft veel hart voor al haar planten in de tuin, het traphuis en op het dakterras en ze is er veel mee bezig. En soms maakt ze buiten wat groenten schoon en hangt er de was op. Maar de tuintafels en stoelen staan altijd netjes ingepakt in de schuur. Ik vertelde hoe in Nederland bij de eerste zonnestralen het tuinmeubilair naar buiten gaat en het leven zich veelal daar afspeelt. Interessant wel vonden ze maar de muggen dan? Ja da's een dingetje, maar die zijn er nu nog niet! Die avond stonden de tafels in de tuin en konden we heerlijk buiten eten. We love your suggestions! (ik had ook al eens gevraagd waarom ze niet meer met de pressure cooker werkt aangezien ze twee keer per dag kookt en ik hem bij veel keukens hier zie en zo handig vind. Kost weinig gas en behoudt veel vitamientjes dus die wil ik in Nederland ook wel een. Nou, die staat hier inmiddels ook weer op het vuur, haha!). 
Kobina en ik kletsen veel in haar keuken. We hebben dezelfde leeftijd en beiden kinders die de deur uit zijn. Maar ik ben dat ook en onze levens hebben naast overeenkomsten dan ook veel verschillen. Kobina is diep gelovig en hoewel ik religies interessant vind en denk dat ze zeker van waarde kunnen zijn zou ik me niet aan kunnen committeren. Ook al om dat ik bij zelfs de meest vredelievende religies zie hoe juist de mensen aan de top de wereldse verlangens niet kunnen weerstaan en hun macht laten gelden voor hun eigen gewin. Maar in het dagelijks leven kan ik weleens jaloers zijn op haar devotie en het vertrouwen dat ze put uit haar geloof. Kobina en Bijay zijn van de Newari bevolking die in dit deel van de Kathmandu-vallei een heel eigen cultuur heeft met een eigen taal, geloof, eten en heel veel feestdagen met hun eigen ceremonies. In het gedeelte waar ik woon, Patan, is die cultuur nog heel duidelijk voelbaar en ook zichtbaar in de bouwstijl. Maar ze zijn allerminst wereldvreemd. Ze hebben gereisd en volgen de geopolitiek. We hebben fijne gesprekken daar aan die keukentafel met veel interesse en respect voor elkaars leven en keuzes. En waaruit ook weer blijkt dat we dezelfde dingen belangrijk vinden en met dezelfde vragen zitten. Die avond kregen we een fantastische typische Newari maaltijd, met krokante zwarte bonen, beaten rice, heerlijke groentengerechten en een gedroogd visje er bovenop. Altijd een gedroogd visje op de feestmaaltijd want ook dat heeft weer een betekenis van voorspoed en geluk!

Veel uitstapjes gemaakt. Met Ram ben ik naar de botanische tuin in Godavari, een dorp hier in de vallei, gereden. Een prachtige tuin tegen de bergen aan. Wat een rust daar in al dat groen. We waren nog iets te vroeg voor de uitbundige bloesem die er nu wel is. Overal waar je loopt kruipen heerlijke zoete wolkjes je neus in. Prachtig ook, en ik dacht niet dat het kon maar de wereld is hier nóg kleurrijker! Op een terrasje hebben we onze komende trek naar de Langtang gepland, weer lekker de bergen in!
De Nederlandse ambassadeur kwam naar Nepal. We hebben hier een Consul en vallen onder de ambassade die in Delhi zit. In een groot hotel een coctail-diner. Jeetje wat moet je daarvoor nou weer voor aan? Het gaf me een mooie gelegenheid eens te gaan shoppen. Ik loop al sinds eind augustus in dezelfde kleren en daar ben ik ook wel een beetje op uitgekeken. Een paar dingetjes gekocht maar uiteindelijk vertrok ik toch in de bloes die ik uit Nederland mee had genomen, haha! Wegens privacy geen foto's van binnen maar wel eentje van Rianne en mij voor het hotel waar het diner was. In een overigens te grote ruimte (killing voor een feestje) maar bijzonder om mee te maken. En met een wijntje erbij altijd gezellig. Daarna nog even op stap in Thamel, topavond!
Ook een weekend bij K. doorgebracht op haar fantastische plek in het noorden van de stad tegen de heuvels van de vallei aan. Een oase van bloemen en fijnheid. Heerlijke koele plekken in haar tuin en een zwoele avond op het dakterras. Met wijntjes, muziekjes en heel veel gebabbel was het een minivakantie. Ze vertrekt binnenkort voor vier maanden en de verleiding was groot daar te toeven. Maar het is te ver van mijn werk en misschien ook wel wat erg afgelegen. 

17 maart was het Holi-festival hier (in de Terai en in India een dag later). Het Hindufeest van kleuren. Van de lente, de liefde en het nieuwe leven. Er bestaan verschillende legendes over de oorsprong van het festival, de populairste gaat over Lord Vishnu, de duivelse koning Hiranyakashipu, koningszoon Prahlad en zijn duivelse tante Holika (nee, niet Julika). De koning en zijn zuster wilden de koningszoon vermoorden door hem te verbranden. Maar door tussenkomst van Lord Vishnu verbrandde niet de zoon, maar zijn enge tante die dacht onbrandbaar te zijn. De volgende dag smeerden de mensen haar as over hun hoofden en lijf als een celebration van goed over kwaad. Later gingen mensen hier gekleurd poeder voor gebruiken. Ik geloof dat het maismeel is met kleurstof. Een andere lezing is dat Holi aanvankelijk werd gevierd om mensen van ziekten te beschermen tijdens de seizoenswisseling. Traditioneel waren de kleuren gemaakt van bloemenextracten en kruiden uit de Ayurvedische kruidenleer. Zoals Curcuma, Neem, Mahedi etc. Tegenwoordig zijn de kleurstoffen chemisch en vooral niet zo gezond. Ik smul van die verhalen, hoewel ik ze allemaal weer vergeet. Er zijn zó veel goden, familie van goden, voorwerpen, gebruiken, tempels, stupa's, tekens... gelukkig heb ik een boekje, en dan kom ik er nog niet uit!
Maar goed, Holi is vooral bij de kinderen en jongeren populair. Ik werd erop geattendeerd vroeg naar het Durbar Square te gaan omdat de jongeren later te vrijpostig worden. En dat was ook zo. In de ochtend waren het vooral de kinderen die poeder gooiden en smeerden en waterballonnetjes gooiden. Later kwamen steeds meer groepen, met name jongens, het plein op. Ze joelden alsof ze al die tijd gekooid waren geweest maar nu waren ze vrij en werden steeds uitgelatener. Ook traditionelere groepen met ouderen die muziek maakten en ouderen die aan de kant toekeken. De meeste mensen in een wit shirt met Holi erop en ik ben de beroerdste niet dus dat droeg ik ook. Er werd overigens niet zoveel gegooid met die poeder, vooral gesmeerd. Na een tijdje ben ik naar m'n stamcafeetje gegaan waar muziek gemaakt werd en ik later de DJ-telefoon in handen kreeg en heerlijk ongegeneerd mijn danslijstje heb gedraaid. Ik heb veel songtitles moeten delen die avond en ik voorzie een toernee van Balthazar in Nepal! De mensen die ik in dat cafeetje tref zijn overigens de leeftijd van mijn kinderen. Ik heb nog niet echt leeftijdgenoten gezien die dat ook leuk vinden. Wel naar happenings, eettentjes of concerten, maar niet gewoon naar een cafe zoals ik dat in Eindhoven gewend ben. Gift niks, supergezellige lui en ik voel me altijd welkom.

En vorig weekend was het Echoes in the Valley muziekfestival in Kirtipur. Het deed me zo veel aan Chalon dans la Rue denken! Met 4 podia verdeeld over het dorp, eettentjes, voordrachten en een heerlijke sfeer. Ontbijten met een Newari maaltijd en heel veel Chang (rijstbier, beetje zuur en niet veel alcohol) maar ook de beruchte Roxi  (en da's ginne Fanta) die in tonnen gestookt wordt. Prachtige optredens gezien van traditionele gezelschappen, trommelaars op de straathoek, een wat jazzy optreden van een Spaans/Nepalees gezelschap en als uitsmijter de percussionist Nhucche Bahadur Dangol. Een Nepalees van in de 70 die in zijn leven overal in de wereld heeft opgetreden en met name vrouwen hier aangemoedigd heeft een instrument te bespelen. Er was een tentoonstellinkje over hem ingericht waar hij zelf ook rondliep. Het was gaaf hem daarna, als uitsmijter, te horen spelen. Begeleid door een hele rij mannen en een hele rij vrouwen met een houten soort dwarsfluit en verder muzikanten met traditionele instrumenten. Het podium was breed maar hij bespeelde links, midden en rechts steeds een ander soort trommel. En op het laatst in het midden, verstopt achter 20 soorten trommels die vastgebonden zaten aan stoelen die ik eerder de tempelberg op heb zien dragen, ging hij uit zijn dak zoals ik dat alleen uit de muppets ken. Het werd donker en we zaten op het hoogste punt van de stad, op een tempelplein met om ons heen de bergen aan de ene kant en Kathmandu aan de andere. En ik werd helemaal verliefd op deze man, wat een levensvreugde! Wat een energie! Ik plaats naast de foto's nog een klein filmpje bij de video's. Later zaten we bij een klein tentje op de stoep. Ik hou van die kleine tentjes. Ze zijn 2 vierkante meter groot. Ze maken 2 of 3 snackjes; gebakken en super lekker gekruid aardappel, een spicy bonenmengsel of soms wat gefrituurde bockworstjes (niet mijn ding) en ze hebben flessen water en Chang. Die maken ze zelf en gieten ze steeds over in literflessen die je voor 100 roepies (80 cent) koopt. Later kwam de topartiest himself langslopen en bleef geduldig lachen om met iedereen op de foto te gaan. Echoes in the Valley, geweldig!

Het lijkt hier altijd feest, en dat is het ook zodra je niet werkt. Maar ik werk ook wel hoor. De lessen zijn gelukkig op school en dat is fijn. Soms vind ik het lastig dat ik ze maar 1x per week zie, en ik wil zo veel! Ik werk meestal 3 dagen op school met groepjes in verschillende niveaus en ik begeleid ook nog 2 leerlingen online. Vrijdag een 1 aprilgrap verzonden. Een officieel uitziende brief van het ministerie van onderwijs in Nederland dat het ze was opgevallen dat we al 2 jaar geen volkslied hadden geüpload. Dat dit door corona logisch was maar dat er nu toch echt iets moest gebeuren. Dat de kinderen het aantal coupletten gelijk aan hun schooljaren moesten oefenen. Dat de inspecteur of de consul met koningsdag zou komen controleren en dat ik graag alvast wat opnamen wilde ontvangen om zeker te zijn dat er al geoefend werd. Hier en daar paniek en verontwaardiging bij de gezinnen. Altijd leuk, haha! 
Na volgende week is het Paasvakantie. Ik ga weer fijn de bergen in (nou ja fijn; ik zal wel weer wat afvloeken naar boven toe), naar Pokhara en naar Lee en Umika om te zien wat zij met hun stichting Unite Nepal allemaal voor elkaar hebben gekregen. De homestay voor vrijwilligers is af en de community-kitchen is onlangs feestelijk in gebruik genomen. Ik ben zo benieuwd hoe het er allemaal uit ziet sinds Rene en ik er waren in oktober!
Verder nog wat fotootjes van gewoon, tussendoor. Als ik weer eens aan de wandel ben.