Bananen zijn ook bitter

Over het algemeen ben ik hier blij en geniet ik van gewoon hier zijn. Maar het is niet enkel plezier wat de klok slaat, en de afgelopen twee weken leek dit even tot een hoogtepunt te komen. 
De reden dat ik hier kan zijn is doordat ik een baan heb. Schoolleider/docent van de NTC-school hier in Kathmandu. Nou heb ik in Nederland veel ervaring met het onderwijs, hier zijn hele andere vaardigheden aan de orde. En daar heb ik het regelmatig behoorlijk lastig mee. Wat dat betreft voel ik me steeds uitgedaagd, en dat is fijn maar ook pittig. De covid situatie helpt ook niet mee. Niets is zoals het was en steeds als je hoopt iets op te kunnen bouwen verandert de situatie weer. Na de kerstvakantie bleek dit ook het geval. Ik had een week van de vakantie uitgetrokken om alles echt goed voor te bereiden en de fysieke lessen effectief vorm te geven. En dat vraagt ook dan nog wat tijd voordat dat echt lekker loopt. De 4 fysieke lessen die we voor de vakantie hadden verliepen niet naar mijn zin en dat wilde ik graag anders. Maar meteen na de eerste les in het nieuwe jaar kreeg ik bericht dat we per direct weer online moesten. Heel even dacht ik nog; oké, dat heb ik eerder gedaan, doen we dat. Maar niet lang daarna knapte er toch wel iets. Ik merkte dat ik me er niet goed over voelde, zelfs mijn lijf ging er zeer van doen. Maar goed, ik ben niet de enige hierin en het gaat ook allemaal wel weer lukken maar ik moest toch even slikken over al het werk dat ik voor niets verzet had, de mooie plannetjes die niet door konden gaan en waar ik wel zin in had en het vooruitzicht weer vanuit mijn laptop te moeten werken. Mooi dat het kan maar het is wel een verschraling. Maar goed, hup, schouders eronder en gaan. Inmiddels heb ik meer leerlingen dan tijdens de vorige online periode dus even zoeken naar een geschikte planning, weer communiceren en afstemmen, mijn lessen opnieuw vormgeven en vooruitkijken want ook hier gaan we wat toetsen afnemen. Gelukkig (maar ook met vooruitziende blik) net overgestapt op DIA ipv Cito dus die kunnen ook online. Alleen nog iets voor het lezen bedenken.

Maar ik was er wel echt even ziek van. En dat ging niet over, sterker nog ik werd steeds beroerder. Afgelopen dinsdag was de hoofdpijn zo erg dat ik de les moest afbreken. Hm, ook keelpijn... toch maar eens laten testen. Mijn huisbaas belde een kliniek voor me en al snel kwam er een tester aangescooterd. Gewoon thuis, tegen wat extra betaling, hoe handig. Inmiddels maar in m'n bed gaan liggen en hopen dat als ik dan toch zo ziek was het dan maar beter Corona zou zijn. Hebben we dat ook weer gehad. En jawel, a positive test. Goed, weinig aan te doen dus aan overgeven dan maar. Niet fijn deze griep, de hoofdpijn liet zich niet verdrijven en mij niet slapen. Gelukkig lieve onderburen die me voorzagen van paracetamol, strepsils (hete met gember!), verse gember en citroentjes en elke dag een kom verse groentesoep. Zo lief! En lieve vriendinnevrouwen die me een survivalpakket toewierpen met allemaal gezond westers lekkers. Dat was lang geleden. Echt wel blij dat ik er meteen goed van gegeten heb, want de volgende morgen was de hoofdpijn weg, maar mijn smaak en reuk ook! Alleen de basissmaken proef ik een beetje en dan vooral bitter. En dat blijkt overal in te zitten, zelfs bananen! Of nou ja, dat is wat ik proef. Maf hoor, eten maar niet proeven. Vanuit de wens dat dit een tijdelijke staat van zijn is gebruik ik deze periode om maar eens te onderzoeken wat we nu eigenlijk doen als we eten. Ineens valt me extra op dat de substantie, textuur van je eten net zo belangrijk is. En dat je ook op je geheugen proeft wat je verwacht te proeven. Maar ook dat ik na een paar happen wel vol zit en dat er dan niets in mij denkt aan dooreten, wat ik maar moeilijk kan laten als het lekker is. Wat drinken betreft gaat het ook vooral om voelen wat je drinkt. Heet water en koffie voelen echt anders, en een hot-lemon-ginger prikt van het zuur en de spicy bite. En zout voel ik aan de zijkant van m'n tong. Grappig wel... nu nog... En de uitgelezen gelegenheid om weer eens te leren voelen wat eten doet zonder al die bijzaken die maar afleiden.
Nou ja en verder lig ik hier goed. Ik heb een fijn appartementje en na 4/5 dagen goed ziek en onderzeil geweest te zijn kan ik nu hoestend weer wat dingen doen, maar wel alles een tandje lager. Voel me nog een dweil. Hopelijk test ik maandag negatief dan kan Rene eindelijk komen voor zijn laatste dagen hier in 't land!

Een land dat zich wel weer lijkt klaar te maken voor een derde golf. Elke dag krijg ik nieuwe restricties en bepalingen doorgestuurd. Mondkapjes waren tot nu eigenlijk het enige wat je merkte van de corona. Maar nu even geen grote bijeenkomsten meer op straat (en er wordt hier wat afgeprotesteerd), meetings met max. 25 gevaccineerde mensen, even geen cinema, dance bars en sport. De auto's mogen nog maar om en om rijden (de even- en oneven nummerplaat-regel). Alles nog voor de korte termijn, maar ge wit maar nooit. Ik volg de kranten een beetje en daaruit maak ik op dat het nogal een rommeltje is op de betreffende departementen en dat de letters van de afkorting van het adviesorgaan dringender veranderd moesten worden dan de adviezen. Nou ja we gaan het zien. Ik hoop alleen echt geen lockdown....