Voorland

Juulisop reis, alweer. Of eigenlijk nog steeds maar naar een nieuwe bestemming. Waarheen? Azië, Afrika, Europa, Frankrijk, Finland, Engeland? Ditmaal geen geografische plek, geen stipje op de globe. Maar wel een stipje aan mijn horizon. Geen trekkingstocht om hoge bergen te beklimmen. Maar wel een zoektocht waarbij ik hoge bergen zal moeten overwinnen. Ik ben onderweg naar mijn Voorland, waar dat ook moge zijn. En zo onderweg zijnde is dit best een enge plek waar ik nu nog ben. Een plek van niet weten die ongemakkelijk en soms ronduit klote voelt. Maar ook een die ik bewust opgezocht heb en waarvan ik mezelf beloofd heb dat ik het tijd en ruimte zal geven om mijn weg daarin te vinden. Zo lang als dat praktisch gezien lukt natuurlijk, en anders moet het misschien via een andere manier. Want het gaat hier nu over het vormgeven van mijn leven en mijn werk daarin. Niet meer de vaste baan op een vaste plek zoals ik dat mijn werkende leven lang gedaan heb. Het mag anders, losser, op meerdere plekken, verschillende onderwerpen, kortere projecten, afwisseling, samenwerking, hard werken, hard spelen, lol. Vooral veel lol. Lekker vaag allemaal, maar voor nu het enige wat ik weet. Voorheen somde ik aan mensen wel eens op wat ik vooral niet meer wil, maar dat mag niet meer kreeg ik terug. Daarmee gooi ik het verkeerde het universum in en krijg ik júist wat ik niet wil. En omdat ik toch best veel ontzag heb voor het universum gooi ik het maar over die andere boeg. Een leuker vooruitzicht ook eigenlijk, word er meteen vrolijk van ;-)

Voorland; een puntje land in zee waar je straks aanhoudt. Ik zie het nog niet, geen land in zicht. Ik dobber nog op volle zee. Ik heb geen landkaart, geen route van Googlemaps. Ik heb alleen mijn eigen kompas; voelt het goed of voelt het niet goed? Aii, da's eng! Want daarvoor moet je voelen en dat vindt mijn denkend hoofd maar moeilijk, dat meent namelijk alles beter te weten. Maar door schade en schande wijzer geworden weet ik dat mijn lichaam zo veel slimmer is dan mijn brein. 

Voorland; lotsbestemming. Werkt dat zo? Is het je lot waar en hoe je terecht komt? Ja, als je je gevoel volgt misschien wel. Ik heb het voorheen vooral via verstand gedaan. En ik wil niet zeggen dat ik op een verkeerde plek zat, maar ook nog niet op de goede. Het heeft me veel opgeleverd, maar ook veel gekost. Voor mij weer een reden om niet te hard te roeien en te gaan zien waar het lot mij brengt. Ik ben wel echt heel benieuwd!!

En waarom zou ik daarover schrijven? Vooral voor mezelf. Omdat ik dit een rete-spannend proces vind van iets wat ik nog niet eerder gedaan heb en waarbij ik merk dat het op veel fronten veel van me vraagt. Focussen, loslaten, nadenken, of juist niet te veel nadenken, voelen, responderen, afwachten, in actie komen, uitzoeken, uitnodigen, voorbij laten gaan, op in gaan... Wanneer doe je het goed, wanneer doe je het goede? Lastig, echt heel lastig en daarmee is dit schrijven voor mij een manier om mezelf te blijven observeren. Wat doe ik, wat doe ik niet en wat gebeurt er daarna. 

Ik heb net mijn blog afgesloten over een jaar werken en wonen in Nepal. Vooral als naslagwerk voor mezelf en om familie en vrienden mee te nemen in hoe dat was. Het afsluiten ervan was pittig, ik heb er weken mee gewacht. Ik wilde geen afscheid nemen. Maar het leek ook voorwaardelijk om niet meer in het verleden te blijven dwalen en om door te kunnen. En nu, al schrijvende over mijn nieuwe avontuur, voel ik hoe mijn focus verschuift naar de toekomst, mijn toekomst, mijn lotsbestemming, mijn Voorland.

En waarom zou ik dit delen? Eerlijk gezegd weet ik nog niet of ik dit wil delen. Het is zo persoonlijk, zo kwetsbaar. Aan de andere kant, ik ben ook maar een mens zoals zo velen dus hoe 'anders' kan het zijn. Een reden om het te delen kan voor mij zijn dat ik me niet hoef te schamen voor wie ik ben. Zolang ik eerlijk en oprecht ben en daarmee congruent aan wie ik ben, hoe verkeerd kan het dan zijn? Want dat is toch de reden vaak om iets niet te delen, om schaamte te voorkomen? Hoe vaak heb ik me daar wel niet door laten tegenhouden... Ik vond het delen van mijn vorige reisblog ook spannend, Maar ik merkte ook hoe fijn supporters onderweg zijn. En wie weet krijg ik er wel waardevolle gesprekken, tips of feedback door (want zoals Kevin en Cindy me leerden; er bestaat geen mislukking er is alleen feedback). En het mag fout gaan, ik mag een tijdje onderweg zijn en tussenplaatsen aandoen en weer weggaan. Ik wil me nergens voor schamen, dit is wie ik ben, wat ik doe en wat ik niet doe. En door dit te delen neem ik daar ook de volle verantwoordelijkheid voor. Dat is ook mijn Voorland.

En hoe vaak ik iets schrijf? Geen idee, als het er weer tijd voor is. En wanneer is het klaar? Ook geen idee, als ik het klaar vind. Nou in elk geval al iets waar ik de regie over genomen heb, haha!