Het dondert en het bliksemt

15 juni 2022 - Kathmandu, Nepal

Ik eindigde vorige blog met een optimistisch bericht over mijn visum, maar dat bleek toch wat voorbarig. In de laatste week voordat mijn toeristendagen op zouden zijn en ik het vliegtuig in zou moeten waren er toch nog heel wat hobbels op de weg. Spannende week waarin alsnog documenten moesten worden aangevraagd bij verschillende kantoren en er om schooldocumenten gevraagd werd die andere jaren niet nodig waren bij een aanvraag en ook niet allemaal op orde bleken. Uiteindelijk heeft Jimi veel geregeld, super! Bij het immigration office waren ook wat veranderingen doorgevoerd en bleek ik niet binnen een van de bestaande categorieën te vallen. Moest ICT een nieuwe categorie aanmaken en uiteindelijk kreeg ik maandag 30 mei, mijn laatste toeristendag, mijn verlenging. Had ik nog een dag om mijn vlucht te verzetten. Heel fijn natuurlijk dat het uiteindelijk toch nog allemaal gelukt was. In mijn hoofd was ik er achteraf nog niet klaar mee. In Nepal leer je flexibel en wendbaar te zijn dus aan relativering geen gebrek. Terug naar Nederland heeft ook z'n voordelen dus ik was met elke uitslag blij, maar daardoor ook met elke uitslag een beetje teleurgesteld, haha! Daarbij had ik de laatste dagen toch maar voorzichtig m'n appartementje een beetje ontruimt, een tas gepakt, schoolzaken geregeld voor het geval van weer op afstand werken. Niet relaxt, of ja, ik was eigenlijk wel relaxt, maar achteraf bleek dat ik er meer stress van had ondervonden dan ik dacht en dat uitte zich weer met de mij welbekende fysieke symptomen. Enige goede daarvan was dat dit zo'n geïsoleerd gebeuren was dit ik mezelf hierop eens goed kon observeren en voelen en oefenen in het er gewoon laten zijn en erop vertrouwen dat mijn lichaam voor me werkt (ook al voelde dat niet echt zo op dat moment). Het nam alleen veel energie en dat maakte wat ik te doen had weer wat lastiger. En jammer dat ik al veel vroeger met weggaan bezig ben geweest dan nodig was. Maar we weten inmiddels, kegarni.

26DF7F1A-6021-4E8F-BBCE-91CF335E6886

Verder geen echte vakanties meer maar gewoon hier zijn en meemaken. Nepal leeft weer helemaal en dat betekent veel optredens van bandjes en gezelligheid. Ik hou d'r van! En ook veel religieuze feestelijkheden want die zijn hier non-stop. Hou ik ook van. Zo was er Buddha Jayanti, de geboortedag van Buddha die hier in Lumbini geboren is. Dan is de grote Boudhanat Stupa een mooie locatie om alles te bekijken. Ik was er in de ochtend en zag hoe stromen gelovigen en ongelovigen het plein opkwamen en hun rondes om de stupa maakten. Mooie Tamang vrouwen (ik herken hun kleding uit de Langtang), monniken en hooggeplaatste lui die op de stupa een ceremonie uitvoerden. Ik zag hoe de oude geel/gouden staande bogen weggewit werden met een schijnbaar nonchalante zwerfzwaai. En hoe nieuwe hangende geel/gouden bogen met diezelfde zwaai aangebracht werden. Gebedsvlaggenslingers werden vernieuwd en over de oude rokken boven de ogen werden nieuwe gehangen. De stupa weer prachtig in al zijn glorie. 

76CFC6FE-7F84-48B6-9966-51AE363DD9F5

72FA32BA-D878-4461-98E3-3C46EF6B527B

684D0674-A9D6-4B27-9DE0-0A90B14FE1B820AF249C-55ED-412D-84CB-CC3C70EFFAAE23F8E713-675C-4C9F-A398-2968B0BC14BC

85ED3F0D-0183-4F6F-BDC7-D1AAC5DCBA53

A598CA8B-B95A-4C32-8576-F86AAAA104FF32F3DF22-AC72-4E77-96D3-43E2522FC7DA

Zoals ik al zei, veel live muziek hier. Er zijn elke dag wel bandjes aan het spelen in restaurantjes en op rooftopbars. Met een stel naar een optreden van Robin and the new revolution gegaan. Tweede keer dat ik ze zag, ik ben al een groupie, haha! De volgende dag was in Thamel de grand finale van de band champignon, soort Voice voor bands. Robin zat in de jury dus met Rianne gaan kijken. Het was een live event dat ook via tv te volgen was en waarbij mensen via hun telefoon konden meestemmen.  Je zou denken aan een grote tv-studio zoals in Nederland met een gelikte organisatie en tijdsplanning. Zo niet hier;  finale was in de Purple Haze, en alles op het gemakje en dan komt het ook goed. En dan later nog lekker dansen in een van de grote clubs die hier verstopt zijn in de straatjes.
Tobi, een Brit die ik een half jaartje geleden ontmoette opende vorig weekend zijn kroeg in Thamel. Leuk om dat hele proces te zien. Waar je tegenaan loopt als je hier iets wil regelen. Er zijn veel regels, maar niets is geregeld en alles is mogelijk. Daar komt het zo'n beetje op neer. 

C60D925C-A6D0-43A6-AAC9-154CD83EB408C3DD8A4B-5A0F-4613-9115-21D0777D343BD7F4B5B1-32B7-40B0-A2A2-303F3CFE00C79CF9D960-0F46-4804-825D-03D8DF146A807475B99E-0F9B-4064-9F82-E38122F624A3D29893AD-264A-443D-9BC9-D339F2148B8EFD4E0CF7-2C1F-43B4-97A5-D22CA339BC624E2E263C-7797-4FFC-8692-9BAAC2837E45

Een paar weken geleden ging ik op een hoofdpostkantoor een pakketje ophalen. Bezorgen aan huis doen ze hier niet bovendien weet ik mijn adres niet. Dus ik had dit naar school laten sturen maar moest toch naar het kantoor in het centrum. Dat was een excursie op zich en gaf een mooi inkijkje in de bureaucratie van het land. Alles gaat nog veel met papier maar ook met de computer wat het allemaal niet perse sneller en gemakkelijker maakt. Het kantoor bestond uit een lange gang met allemaal kantoortjes. wel genummerd maar niet op volgorde. Ik zal het kort houden, maar ik ging met mijn papiertje naar room 5, door naar kopieerkantoortje buiten de gang voor een kopie van m'n paspoort, weer naar 5 om formulieren te tekenen, naar room 7 vragen naar belangrijke man, met belangrijke man uit room 7 weer naar room 5 waar het pakket met een groot mes werd geopend en werd beoordeeld, naar room 3 om een rekening op de computer op te maken alleen was er lang geen contact met de server de rekening was meer dan ik contant bij me had maar de vrouw herkende me uit mijn straat in Patan, sprak met de belangrijke man en de rekening werd gehalveerd), naar de bank net buiten het office om te betalen, terug naar room 5 voor een handtekening, naar room 3 voor een stempel en weer naar room 5 waar ik weer iets moest tekenen en mijn pakketje kreeg. Het was niet druk maar ik was anderhalf uur verder, haha!

0E8B38EE-0CF1-406B-8276-474D27A07A7C

Elke dag trek ik er nog op uit om rond te lopen. De winkeliers hier kennen mij en ik ken aardig de weg en grote delen van de stad en dat voelt vertrouwd. Ik geniet van alles wat ik zie en ik merk dat ik sommige dingen die in het begin opvielen minder zie en oog krijg voor andere. Ik maak mini foto-albumpjes van de kleine workshops, van de stapels bakstenen (die letters en symbolen in reliëf op de stenen staan), van de beschilderde trucks waar ik geen genoeg van kan krijgen en van de onuitputtelijke vindingrijkheid waarmee Nepalezen alles op hun fiets/voertuig stapelen. 
Flinke moessonregens af en toe met ineens zoveel water dat de straten het niet aankunnen. Ik ben superblij dat ik twee paar sneldrogende Toms schoenen bij me heb want ik loop soms tot m'n enkels in het water door de straatjes van Patan. Niet geheel ongevaarlijk overigens want je weet nooit waar de kuilen en gaten in de weg zitten. De eetplekjes van het begin zijn vervangen door de achteraf tentjes met de authentieke Newari-gerechten. Door veel met de locals op pad te gaan kom ik ook in die restaurantjes en geniet van de Chang (soort rijstbier), de Raksi (sterke brouwsels, overal anders) en de manier waarop we samen kleine locale gerechtjes delen en muziek maken want er is altijd wel een gitaar of anders gewoon zingen en op de tafels drummen. Ik begin al liedjes te herkennen! En ik probeer alles wat de keukens te bieden hebben. De Newari-keuken vind ik echt lekker alleen de zoetigheden niet zo. Ze zijn hier dol op gefrituurde zoete baksels in alle vormen of bijvoorbeeld Yomari, een hele mooie maar echt zoete lekkernij van hier. En ik proef alles maar dat is vaak ook genoeg. Maar de sets zijn heerlijk, met hun beaten rice (gestoomde, geroosterde platgeslagen rijst) waar ik wel aan moest wennen want krokant, de aloo (aardappel) gerechtjes, saag (soort spinazie), een curry, atchar, bonen/aardappel/bamboesoepje en hun Jujuyoghurt. Ik eet alleen nog steeds niet met mijn handen maar daar geeft niemand iets om. Restauranteigenaren vinden het wel heel leuk dat ik van al hun gerechtjes geniet en vaak brengen ze nog iets ondefinieerbaars en blijven dan kijken hoe ik het vind.

78060910-1C12-43B4-A092-EFEDE5BEFCEDCE38654F-8195-4CF0-8EC8-7DB3F149252EF93A687D-1B80-46EE-BF1A-ADC2F57D1CBC6CFC51C3-1DDF-4776-AD95-C2E85512E0A8D5897E78-2341-4E06-9B77-CB352F3B486FA2B14841-4BC1-4E08-BDDB-FE28FEC2BA8BAFA0B0A5-B0A0-4CB3-A5A9-F4D3EB14EEAC3F9D899C-C85F-45FC-9C19-9774F219178B

Afgelopen weekend ook nog naar Buddhanilkanta gegaan. Daar woont een leerling die ik vooral online les geef en ik vond een fysieke les wel weer een goed idee. Gaf mij ook weer een kans om een half uurtje achterop een Pathao-motor die kant op te gaan en daar nog rond te lopen. En, zijn moeder maakt de heerlijkste Nepalese lunches! In de tempel ligt een groot zwart beeld van de hindoegod Vishnu die op een bed van slangen ligt te slapen. Ik was er al vaker geweest maar nu voelt het als een afscheidstoernee. Zo grappig, toen ik naar het huis van mijn leerling liep kwam ik over een straat die de afgelopen maanden open lag maar nu bijna klaar was. Hij was wel een centimeter of 30 hoger dan de oude straat. En als dat betekent dat je, toch al lage deurtje, nog lager komt te liggen; het zij zo. Dan houden ze dat stukje een beetje open en leggen er een stapsteen voor. Kan toch gewoon. Sowieso soms zo knap te zien hoe mensen hier zich vlot bewegen over kleine steile  trapjes waar vlak boven weer een trapje zit. Zij moeten bukken, ik klap dubbel, haha!

692584DC-9B7E-44E1-A2A5-F45E1F73ADFF0CB3F409-36F1-4972-AB5C-95A070C77CD5B2497E5D-2139-44A1-8A22-2F8624E932C4856AD9F8-FE30-4AED-ADB5-AFD925B29450388CB7E5-DDCE-408C-9A16-A0131EB8A7CB0B9F0FED-94D7-4D00-A25A-2230D9B70939

Fijn contact ook met de benedenburen. Soms voelt het of ik bij mijn ouders ben als mijn wasje draait en de koffie op tafel komt. Binnen dit gezin zijn, net als in de andere gezinnen hier, veel ceremonies. Laats nog een hele dag voor de overleden vader van Bijay. De hele familie is dan de hele dag hier voor puja's, eten, meer ceremonie, eten en eten. Ik was uitgenodigd om ze na m'n werk te vergezellen dus rond een uur of 7 kwam ik daar. De dag was toen al om 10 uur 's ochtends begonnen en de hoofdmaaltijd moest nog komen. Ik snap dat Kabina af en toe zucht als er weer zo'n dag aankomt. Van de week ook lang met ze gesproken over de aardbeving van 2015. Waar ze waren, hoe het voelde, wat er de dagen en weken daarna gebeurde. Hoe ze de eerste nachten niet in hun huis durfden te slapen en dus op de binnenpleinen sliepen. Van Rianne weet ik dat veel mensen een paar weken in de tuin van een andere vriendin bivakkeerden. Hoe er de hele tijd naschokken waren en er na een week of twee er weer een grote beving was. Indrukwekkend om te horen hoe de mensen het beleefden. Hun angsten, de wanhoop wanneer ze zagen hoeveel in puin lag maar ook de saamhorigheid. Uitgerekend die nacht werden we om 2.35 wakker geschud door een aardbevinkje. Schijnbaar sinds een jaar of drie. Dat was zo'n maffe gewaarwording, zo na al die verhalen! Maar ik kan me ook voorstellen dat het bij veel mensen weer herinneringen en angsten oproept.
De laatste paar nachten word ik gewekt door ongelooflijke gedonder en gebliksem! Vooral gisternacht, een uur of 5 lang onophoudelijk. En hard!! Ook wel heel indrukwekkend moet ik zeggen.

00704AE3-250C-439B-A2C4-907A7D4224F7

En nu, wat ik al zei, de periode van afscheidjes is aangebroken. Met de leerlingen en ouders van school nog een fijne Cultuurdag gehad. Eerst de ALV, daarna een lunch en daarna samen een activiteit. Ik wist van een aantal leerlingen dat ze na dit schooljaar naar Nederland of elders gaan dus ik was gefocust op hun afscheid. Maar ik had me niet gerealiseerd dat dit voor iedereen ook mijn afscheid was. Een lief cadeau en bedankjes en dan komen de tranen vanzelf. Nog drie weken les en daarna nog een aantal dagen 'afwinden' en dan ga ik terug. Mijn hoofd gaat al steeds vaker die kant uit maar ik probeer er niet te veel aan te denken. En deze stad leidt me genoeg af dus dat lukt meestal wel. Wat moet ik nog, wat wil ik nog? Niet eens zo gek veel, ik heb mijn tijd hier goed gebruikt en daarbij, Nepal loopt niet weg en ik kom zeker nog terug!

0B9CCCEC-F032-49A0-B733-49BA1FC5C3707FAE7D0E-7879-4147-985D-41CEEF2CD90674519985-BE81-4258-AB0E-196A499B6F08EE23D563-B521-4B65-84F8-BF17BBC6FCAF09B366B0-7EBE-4F38-88AA-C196FF97D348

647AB142-07D4-4496-9EC8-1ED4EA05271E

AB723C66-869A-4BC4-A883-05DD70078077B3D80BFC-8048-4261-A0E5-81E2E66CA8E85710E054-34B1-4C34-8829-51B4B2A83355B973C213-C80D-4507-8F7B-B07B1B496EFC4329C2AF-CC52-4886-A25C-03FB4AED7F0192761E06-232B-42CC-98BB-FC72B4E06721C64B49A3-6E10-472B-AB5E-D8B3CDDEF01600D724CF-BF22-46BF-9218-B64CA083DAC1

AE818A3A-DE0C-4C36-8C7B-55C52AC514A2

Foto’s

14 Reacties

  1. Evelien Wierts:
    15 juni 2022
    Geniet van je laatste weekjes Juul! X
  2. Ingrid:
    15 juni 2022
    Zal een vreemd gevoel zijn om richting je laatste weken te gaan. Misschien ga je wel gewoon even een tijdje naar Nederland.
  3. Anne:
    15 juni 2022
    En dan weer in Nederland werken?
  4. Juul:
    15 juni 2022
    Ja, ergens, iets. Nog geen idee 🤷🏻‍♀️
  5. Nijs:
    15 juni 2022
    Wow, Juultje, wT een verhaal . Je kunt zo aan een boek beginnen .
    Ik was er gewoon bij. Herinner me geuren en kleuren en smaken. Heerlijk! Bedenk "Partir c'est mourir une peu" maar je komt.t er vast weer. Dikke kus en ik verheug me op je thuiskomst.
  6. Wilma:
    15 juni 2022
    Wat schrijf je toch fijn en beeldend, Julika, ontzettend fijn om je verhalen te lezen. Mooi hoe je langzaam indaalt in een land, in een cultuur. En dan is het alweer tijd om af te gaan ronden. Lijkt me meer dan gek om straks weer in Nederland te zijn. Misschien kun je dan gewoon blijven schrijven over je ervaringen. Heel veel liefs en plezier met alles wat je de komende tijd op je pad gaat krijgen! Wilma
  7. Jac van Vugt:
    15 juni 2022
    Weer een bijzonder verhaal. Succes met het afwikkelen van je werk daar. Vanuit Portugal heel veel groetjes!
  8. Henriëtte:
    15 juni 2022
    Nog een fijne paar weken Julika, en dan tot ziens in Eindhoven.
  9. Wendy Janssen:
    15 juni 2022
    Wauw Juul! Wat maak je toch weer mee zeg. Nu lekker genieten van je laatste weken op school en vooral ook in het land.
    Ik zie je heel graag snel weer in NL!
    Wellicht bij de borrel op het Wilhelminaplein, of ben je er dan nog niet?
    Liefs
  10. Linda:
    15 juni 2022
    Succes met het “afkicken” de komende weken🙏🏼
  11. Frans:
    16 juni 2022
    Succes met he laatste weken daar maar vergeet niet vooral nog even te genieten. Ik verheug me er nu al op je in Eindhoven weer terug te zien!
  12. Mayke Muller:
    16 juni 2022
    Wat een heerlijk verhaal weer,maar ook fijn als je er snel weer bent kaniewachten😘
  13. Dorien:
    16 juni 2022
    Weer genoten van je verhaal! Geniet van je laatste weken Juul! Daarna een goede reis en fijne thuiskomst gewenst in Eindhoven!
  14. Caroline Rovers:
    27 juni 2022
    Wat schrijf je fantastisch Juul! Wat zal het dubbel voor je zijn, afscheid nemen daar en teruggaan naar Nederland. Fijn dat je op een rustige manier mag afschakelen en voorbereiden...
    Sterke met alles🧡